<Աթենք, փետրվարի 2, 1997թ.: Ատտիկայի շրջանի անվտանգության բաժին. Մարդու կյանքի և մասնավոր սեփականության դեմ ուղղված հանցագործությունների պայքարի ստորաբաժանում, Մարդու կյանքի դեմ ուղղված հանցագործությունների 1-ին ենթաբաժին:

Ծառայողական գրություն. Այսօր՝ 2.02.1997թ. ժամը 13.00-ին, Ատտիկայի Բարիբոբի շրջանի անտառային հատվածում հայտնաբերվել է մոտ 35 տարեկան սպանված /խեղդամահ արված/ տղամարդ՝ առանց անձը հաստատող փաստաթղթի:

Ինչպես պարզվել է հետագայում, նա հանդիսանում է Ալեքսանդր Վիկտորովիչ Սոլոնիկը՝ ծնված 1960թ-ին ՌԴ Ուրալի մարզի Կուրգան քաղաքում: Սպանվածի մատնահետքերը համընկնում են Սոլոնիկի՝ ոստիկանությունում առկա մատնահետքերի հետ…>

   Հինգմիլիոնանոց Աթենքը փռված է բլրային տեղանքում: Որոշ տեղերում, հատկապես այնտեղ, որտեղ հարուստ հույների վիլլաներն են, բլուրները պատված են խիտ բուսականությամբ՝ ծառերով և թփերով: Հենց այդպիսի անտառակում էլ գտել էին դիակը:

Ռուս մաֆիոզի սպանությունից առաջացած  ինֆորմացիոն պայթյունը գերազանցեց բոլոր սպասումները:  Ընկերս, ով այդ ժամանակ գտնվում էր Աթենքում, պատմում էր, որ հեռուստատեսությունը <ԱԱԾ գործակալին> էր նվիրել ընդարձակ ռեպորտաժներ, մեկնաբանել էր տեղի ունեցած իրադարձությունները և ենթադրություններ արել: Աթենքում չկար մի թերթ, որը չանդրադառնար Սոլոնիկի սպանությանը: Հրապարակվում էին նրա լուսանկարները, կոլլաժներ՝ Կարմիր հրապարակն ու Մոսկվայի Վասիլի Երանելու տաճարը՝ կկոցող աչքով /գաղտնի ոստիկանության խորհրդանիշով/ և կարմիր ֆոնի վրա <մաֆիա> բառով... Հույներին ամենից շատ ցնցել էր այն բուռն կյանքը, որով ապրել էր Սոլոնիկը: Անվերջանալիորեն ցուցադրվում էին նրա՝ մեծ լողավազաններով, ընդարձակ բակերով վիլլաները, որոնցում նա ապրել էր բարեկամների, ընկերների հետ: Նույնիսկ Աթենքի հարուստ հույների չափանիշներով կուրգանցի մաֆիոզը շատ հարուստ մարդ էր:

  Ռեպորտյորները շատ հեշտությամբ ամբողջացրեցին Սոլոնիկի ապրելակերպը: Նա հավատարիմ մնաց իր հակումներին նաև Հունաստանում. սիրում էր երկարաոտք աղջիկների ընկերակցությունը, սիրում էր սլանալ հունական YXM-905 համարանիշով <Հարլի Դեյվիդսոն-1340> հզոր մոտոցիկլով: Մոտոցիկլը հայտնաբերվել և պահվում է Ատտիկայի քրեական ոստիկանության կայանատեղիում: Ասում են՝ դրանով Սոլոնիկը գնացել է նաև Իտալիա: Կուրգանցին ուներ նաև ջիպ <Տոյոտա> ավտոմեքենա, բայց այն հայտնաբերել այդպես էլ  չհաջողվեց: Այն անհետացավ և հետախուզում հայտարարվեց:

  Խուզարկության ընթացքում Սոլոնիկի վիլլայից հայտնաբերվեց Կալաշնիկովի ավտոմատ, օդամղիչ ատրճանակներ, օպտիկական նշանառության սարքեր, ատրճանակ և մեծ քանակությամբ ռազմամթերք: Մի՞թե կուրգանցի Ռեմբոն կարող էր ապրել առանց զենքերի...

 Աթենքի քրեական ոստիկանությունը Ռուսաստան էր ուղարկել սպանվածի մասին որոշ տեղեկություններ և դիակի դատաբժշկական հետազոտության արդյունքները.<Դիակը նույնականացվել է քրեաբանական ստորաբաժանումում պահվող և ավելի վաղ ռուսական իշխանությունների կողմից փոխանցված Սոլոնիկի մատնահետքերով: Նրա հագին կանաչա-մոխրագույն, երկարաթև վերնաշապիկ է, սև տաբատ և սև կոշիկներ: Քննիչի կարծիքով, մարմնի վրա եղել են խեղդամահության ակնհայտ նշաններ, մահը վրա է հասել դիակի հայտնաբերումից 18-24 ժամվա ընթացքում:

Դիակի հետազոտության ընթացքում պարզվել էր, որ Սոլոնիկը տարել է ներքին ծնոտի, քթի, գոտկատեղի հատվածի պլաստիկ վիրահատություններ, որոնց սպիները դեռ առկա էին:

  Սոլոնիկը Հունաստան էր ժամանել 13.06.95թ-ին՝ ունենալով վրաստանցի Վլադիմիր Կեսովի անվամբ անձնագիր: Անձնագրում հրավեր կար՝ տրված 1995-ի մարտին Մոսկվայում Հունաստանի դեսպանատան կողմից: Ավելի ուշ Սոլոնիկին տրվել էին հունական նույնականացման  քարտ /անձը հաստատող փաստաթուղթ/ և հունական անձնագիր՝ Ֆիլարետոսի և Մարիի որդի Վլադիմիրոս Կեսովի անվամբ, ծնված 1968թ.-ին՝ Վրաստանում: Այդպիսի փաստաթղթեր էին տրվել նաև նրա կողքին գտնվող տիկնոջը, ով ներկայացել էր որպես նրա կին:

Սոլոնիկի համար ձևակերպել էին նաև հունական նույնականացման քարտ՝ Կոսմոսի և Աննայի որդի Վալերիոս Պոպովի անվամբ, ծնված 1958թ-ին՝ Վրաստանում: Երկու քարտերում /Կեսովի և Պոպովի/ առկա՝  ցուցամատների հետքերի համեմատությունից պարզվել էր, որ դրանք համընկնում են դիակի համապատասխան մատի և Սոլոնիկի դակտոքարտի տվյալներին:

 Հունաստանում ձեռք բերած փաստաթղթերով Սոլոնիկը շրջել էր ամբողջ Եվրոպայով, բայց միայն այն երկրները, որտեղ նրա մասին պաշտոնական նշում կար սահմանային հսկողության ծառայությունում, Իտալիա, Հունգարիա, Շվեյցարիա, Գերմանիա: Բացի այդ, հաջողվեց պարզել, որ նա Ռուսաստան է այցելել Մենշիկովի հետ միասին…Այդ տվյալները բազմաթիվ հարցեր ու հանելուկներ են առաջացնում, որոնք հաստատել կարող էր Մենշիկովը, ով փախուստի մեջ էր>:

Սոլոնիկի պատմությունը բազմաթիվ խոսակցություններ ծնեց, հատկապես դիակի հայտնաբերման և մահվան մասին ոչ բավականաչափ ու մշուշոտ հանգամանքների պատճառով:  

Ամենատարածված վարկածներից մեկի համաձայն, Սոլոնիկը հատուկ ծառայությունների գործակալ-լիկվիդատոր էր: Գլխավոր փաստարկը՝ հանդուգն ու ֆանտաստիկ փախուստն էր <Մատրոսկայա տիշինայից>: Այդ առումով ինձ ծանոթ խուզարկուն այսպիսի կարծիք հայտնեց. հայտնի էին Սոլոնիկի հակումները թանկարժեք մեքենաների, ռեստորանների, հագուստների նկատմամբ: Նա օրինակ, ուներ <Կարտյե> ֆիրմայի շքեղ ժամացույց, որի գինը մի քանի տասնյակ հազար դոլար է: Այսօրվա հատուկ ծառայություններից ո՞րը կարող էր վճարել նման <խաղալիքի> համար:

Բացի այդ, բացարձակ անհնար է պատկերացնել, որ հունական կողմը /որն արդեն երկար ժամանակ էր հետևում Սոլոնիկին/ թույլ տար իրենց երկրի տարածքում  ինքնադատաստան տեսնել նրա հետ: Դա կարող էր արդեն լինել ոչ թե սկանդալ, այլ միջազգային քրեական սկանդալ…Թեև ես չեմ բացառում հայրենի իրավապահ համակարգի մասնակցությունը փախուստի դիմած սուպերքիլլերի սպանությանը: Սոլոնիկը թշնամիներ շատ ուներ: Բավական է հիշել բաումանցիների վրեժխնդրության երդումը՝ Բոբոնին սպանելու համար: Այդ պատճառով բավական էր միայն ում պետք է՝  ակնարկել կուրգանցու գտնվելու վայրի մասին: Մնացածը տեխնիկայի գործ կլիներ…

  Ատտիկայում սուպերքիլլերի դիակի հայտնաբերման ընթացքում Ինտերպոլի՝ Իտալիայի ազգային բյուրոյից սենսացիոն հաղորդում ստացվեց. Սոլոնիկն իբր պետք է գնար Իտալիա հերթական պատվերը՝ տեղացի խոշոր կոմերսանտի սպանությունը կատարելու: Հետո այդ տեղեկատվությանը էական ոչինչ չավելացավ: Պարզ չէր նաև, թե որտեղից էին այդ տեղեկությունները հայտնվել իտալական <ԱՄՍԱ> ինֆորմացիոն գործակալության տրամադրության տակ: Հնարավոր է, որ Սոլոնիկը, ունենալով <մեծ մասնագետի> համբավ, ժամանակ առ ժամանակ հաստատում էր իր պրոֆեսիոնալ մակարդակը: Գեղեցիկ կյանքը ստիպում էր համապատասխան ծախսեր, իսկ Սաշա Մակեդոնսկին դժվար թե կարողանար այլ միջոցով վաստակել:

  Նկարագրված իրադարձություններից ուղիղ կես տարի անց սկսվեցին կուրգանյան խմբավորման անդամների ձերբակալությունները: Օպերատիվնիկներին հայտնի դարձան նաև կուրգանցի Ռեմբոյի կյանքի մասին լրացուցիչ փաստեր: Պարզվեց, օրինակ, որ Սոլոնիկը Ռուսաստանից վերջին անգամ մեկնել է 1996թ-ի դեկտեմբերի 12-ին /ինձ ցույց տվեցին կտրոնը՝ տրված կահույքի խանութից, որի համար վճարել էր անձամբ սուպերքիլլերը/: Նա ապրել էր Վլադիմիրսկի մարզի իր առանձնատանը, որը նա գնել էր Մաքսիմովի անվամբ /այդ ազգանունով անձնագրով նրան բռնել էին Պետրովսկի շուկայում՝ փոխհրաձգությունից հետո/: Սոլոնիկը պարծենում էր, որ իր փախուստը կազմակերպել է առանց ուրիշի օգնության և ուշադիր հետևում էր իր մասին թերթերում տպվող բոլոր հրապարակումներին:

 Արդեն <Մատրոսկայա տիշինայի> փախուստից հետո նա մի քանի պատվեր էր իրականացրել Մոսկվայում և արտերկրում՝ Իտալիայում և Հունաստանում: Ընդ որում, երեկվա շարքային քիլլերի հեղինակությունը իսկապես շատ բարձրացավ:<Հանդիպումների> ժամանակ Սոլոնիկը շատ հեշտությամբ էր լուծում հարցերը հօգուտ կուրգանցիների: Բավական էր, որ նա հայտնվեր և ներկայանար, նույնիսկ ամենաճարպիկ հակառակորդները ծնկի էին գալիս...

 Նրա մահը դարձավ իր ընտրած ճակատագրի տրամաբանական ավարտը: Համաձայնեք՝ դժվար է Սոլոնիկին /ով իրենից կերտել է արծիվ դենդի-սուպերմենի կերպար/  պատկերացնել հաշմանդամի կարգավիճակով՝ խցում, կեղտոտ բուշլատով, ով այլ զեկերի հետ սնվում է բանտային բալանդով: Նա ինքն էլ չէր ցանկանա նման ավարտ:              

                                                                   Պատրաստեց Լուիզա Մինալյանը

Սոլոնիկի կյանքում շատ կանայք են եղել, սակայն նա անդավաճանորեն վերադարձել է Նատալյաի մոտ: Նա երիտասարդ էր ընկերոջից  6 տարով, բարձրահասակ՝ 20 սանտիմետրով /նույնիսկ առանց կրունկների/ և ուներ հաջողակ ֆոտոմոդելի արտաքին: Իր ճարպիկ ընկերոջից նա ստանում էր թանկարժեք նվերներ, շրջում էր Եվրոպայում և արդեն անցել էր կես Եվրոպան /ինչի մասին վկայում են նրա բազմաթիվ լուսանկարներով ալբոմները/, ժամանակն անցկացնում էր ռեստորաններում և կազինոներում, իսկ մայրաքաղաքում շրջում էր Սոլոնիկի նվիրած մուգ-կապույտ <Գրանդ Չերոկի> ջիպով: Նրա տրամադրության տակ էր նաև վառ-կարմիր սպորտային <Պորշեն>: Նրանք, ովքեր թեկուզ մի փոքր հասկանում են ավտոմեքենաներից, գիտեն, որ դեռ այն ժամանակ <Պորշե> գնելու ճոխություն կարող էր իրեն թույլ տալ միայն միլիոնատերը կամ ֆանատը:

  Նատալյան գրանցված էր Լյուբերեցում, սակայն ապրում էր Մոսկվայում վարձակալած բնակարաններում: Հաճախակի էր այցելում Ռուսաստանի խորքում ապրող ծնողներին, որտեղ իր շքեղ հագուստներով, յուրահատուկ վարվեցողությամբ և գեղեցիկ կյանքի մասին պատմություններով շլացնում էր հարևաններին: Բոլորին, բացի իր հարազատներից, ովքեր գիտեին Սաշայի զբաղմունքի մասին, նա ներկայանում էր որպես հաջողակ նկարչի կին, իսկ հետո՝ ավտոմեքենաների վաճառքով զբաղվող բիզնեսմեն պաղեստինցու կին:

  Այդ պատմությունները մի քիչ տարբերվում էին Նատալյաի ազգականների՝ շրջապատում պատմածներից: Հարևանները չէին կասկածում, որ Նատալյան առաջվա պես ամուսնացած է <նկարիչ-Սերգեի> հետ և ապրում է  Հունաստանի լողավազանով վիլլայում: Ընդ որում, լողավազանը, որտեղ ավելի ուշ լողացել էին նաև Նատալյաի բոլոր ազգականները, ամենացնցող բանն էր եղել համերկրացի-գավառականների համար: Ընդ որում, հարևանները, նայելով Սոլոնիկի լուսանկարները, ճանաչել էին այդ <ամուսին-նկարչին>...

 ՆԳ ՔՀ-ի Օպերատիվ-հետախուզական բաժնի խուզարկուները, ովքեր կոորդինացնում էին հանցագործների որոնումները, պարզել էին փախստականների կապերի սխեման, հավաքել էին անհրաժեշտ փաստաթղթերը և իդենտիֆիկացիոն տվյալները՝ մատնադրոշմները, դակտոքարտերը, հագուստների նկարագրությունը և բիոլոգիական բնութագրերը:

<Ալեքսանդր Սոլոնիկի արտաքին տվյալները. արտաքինից՝ 30-35 տարեկան, հասակը՝ 165-170 սմ., միջին կազմվածքով, դեմքը՝ օվալաձև, նկատելի է ճակատային ճաղատություն, ունքերը՝ կամարաձև, աչքերը՝ շագանակագույն, շուրթերը՝ բարակ:

  Հատուկ նշանները. ձախ ձեռքի միջնամատին՝ թագի պատկերով դաջվածք, որն արված է կոսմետիկ եղանակով: Վերին շրթունքի վրա՝ խալի հեռացումից առաջացած սպի, գոտկատեղի շրջանում՝ աջ կողմում սպի>:

 Սոլոնիկի և Մենշիկովի լուսանկարների, տվյալների հրապարակումներից, հեռուստատեսությամբ ցուցադրելուց հետո ՆԳԳՎ-ի Մոսկվայի հետախուզական շտաբի աշխատակիցները քաղաքացիներից 32 հաղորդում ստացան: Բոլորն ամբողջությամբ ստուգվեցին, սակայն էական ոչինչ չգտնվեց: Մի անգամ, Մինսկից հեռախոսով հայտնեցին մի անձի մասին, ով նման էր Սոլոնիկին: Հետախուզության խուզարկուներն անմիջապես կապվեցին Բելոռուսի Հանրապետության իրենց կոլեգաների հետ: Բայց այստեղ էլ, հաղորդման մեջ նշված հասցեն ստուգելուց հետո, արդյունքներ չեղան:

 Նույն հաջողությամբ մշակեցին օպերատիվ տեղեկությունը Սոլոնիկի՝ Իսպանիայի Մարբել հանգստավայրում հայտնվելու մասին: Նրան նկատել էին Մալագի քաղաքից 50 կմ հեռավորության վրա, ռուս միլիոնատեր Վլադիմիր Գուսինսկուն պատկանող ամառանոցից ոչ հեռու: Անարդյունք եղավ նաև գործակալական ինֆորմացիան՝ Սոլոնիկի փախուստին սոկոլովյան խմբավորման մասնակցության մասին: Չհաստատվեցին ստացված տվյալները՝ փախուստի կապը սոլնցևյան խմբավորման Չիկագո մականունով  հեղինակության հետ, որի ջիպը փախուստի օրը գտնվել էր <Մատրոսկայա տիշինա>-ի մերձակայքի խաչմերուկներից մեկում:

  Օպերատիվ տվյալներից.  <1995թ. հունիսի 15-ին անհայտ անձից հաղորդում ստացվեց՝ Սոլոնիկի հետախուզական շտաբի ղեկավարի հետ հանդիպման խնդրանքով: Քաղաքացին առաջարկում էր հանդիպում՝ նույն օրը, ժամը 16.00-ին Ռեչնոյ կայարանին հարակից Դրուժբա այգու մոտ: Հանդիպման ընթացքում հաղորդում ընդունվեց, որ ինչ-որ մարդիկ միջնորդի միջոցով անձնագիր պատրաստելու պատվեր են կատարել Սոլոնիկի համար, որով նա մեկնելու է արտերկիր: Հաջորդ հանդիպումը ենթադրվում էր Մոսկվայի կենտրոնում՝ Պատրիարխական լճերի մոտ, մեկ շաբաթ անց. մշակվել էր <Արբալետ> գաղտնագրով հատուկ օպերացիան՝ մասնակցությամբ ՆԳՆ-ի և ԱԴԾ /ՖՍԲ-ի/ օպերատիվ մի շարք ստորաբաժանումների: Սակայն պայմանավորված ժամին աղբյուրը կապի դուրս չեկավ, իսկ հետագայում նրա հետ կապը վերականգնել չհաջողվեց >:

  Ով ծանոթ է օպերատիվ-հետախուզական աշխատանքի նրբություններին, լավ գիտի նման հաղորդագրությունների գինը: Շատ դեպքերում գործակալները, իրենք էլ չիմանալով, ցանկալին ներկայացնում են իրականության տեղ և թյուրիմացության մեջ գցում նույնիսկ ամենափորձառու խուզարկուներին: Սակայն այս դեպքում, ինչպես կարծում են Սոլոնիկի գործով զբաղվող ՆԳՆ աշխատակիցները, ինֆորմացիան ճշմարտանման էր: Այդ դեպքում ինչու՞ աղբյուրը կապի դուրս չեկավ… Օպերատիվնիկները ենթադրում են, որ Սոլոնիկը և նա, ով նախապատրաստել էր նրա փախուստը, վերստուգել են և ինֆորմացիայի արտահոսք հայտնաբերել: Հեշտ է կռահել, որ վտանգավոր վկայի հետ ձևականություններով չեն զբաղվել:   

  Խուզարկուներն աչքի տակ առան ու ստուգեցին մոտ 50 հասցե, որտեղ կարող էին հայտնվել հանցագործն ու նրա կապավորը, ստուգեցին ինչ-որ ֆիրմա, որը կարող էր ֆինանսավորել փախուստի կազմակերպումը, նույնիսկ հարցաքննեցին Մենշիկովի՝ Ներքին զորքերի նախկին համածառայակիցներին. էական ոչ մի բան… Ճիշտ է, հաջողվեց պարզել, որ Սոլոնիկի հետ միասին անհետացել է նաև նրա ընկերուհի Նատալյան, չնայած դժվար չէր դա կռահել:

      Հետախուզվողների մասին ինֆորմացիան ուղարկեցին Ինտերպոլի կենտրոնական ազգային բյուրո: Եվ շուտով հուսադրող պատասխան ստացվեց: Հունգարիայի հատուկ ծառայությունները հավաստում էին, որ հետախուզման մեջ գտնվող քաղաքացու նման մի անձ գտնվում է Բուդապեշտում: Հենց նույն օրը Ինտերպոլի միջոցով Հունգարիա ուղարկեցին հանցագործների դակտոքարտերը: Ցավոք, նաև այդ հետքը ոչ մի տեղ չտարավ… Նույնկերպ ավարտվեցին նաև փախստականների որոնումները Իտալիայում, Գերմանիայում, Իսրայելում և Կիպրոսում: Հաղորդումներից որևէ մեկը չհաստատվեց: Եվ անսպասելիորեն խուզարկուներն ինֆորմացիա ստացան ամենահուսալի աղբյուրներից:

  1995թ. հուլիսի 4-ին, ՌԴ նախագահի անվտանգության ծառայությունից հատուկ նամակով հայտնեցին Սոլոնիկի՝ Հունաստանում գտնվելու մասին:  Աղբյուրը հայտնում էր, որ Աթենքի լյուքս հյուրանոցներից մեկում, կուրգանյան խմբավորման անդամների հետ միասին, վրաստանցի փախստականի կեղծ անձնագրով ապրում է հետախուզվող հանցագործը: Տվյալները՝ հաստատված նախագահականի հատուկ ծառայության ղեկավար, գեներալ Կորժակովի ստորագրությամբ, մեծ վստահություն էին ներշնչում: Սակայն նաև այդ ճանապարհը տարավ փակուղի, չնայած սկիզբը շատ խոստումնալից էր:  Լուսանկարներով և արտաքին նշաններով անծանոթին նմանեցրել էին Սոլոնիկին:

Հետո լրացուցիչ տեղեկություններ ստացվեցին փախստականի համար իսկական հունական անձնագիր պատրաստելու փորձերի մասին: Նույնիսկ նշվում էր այն գինը, որի դիմաց խոստացել էին պատրաստել անհրաժեշտ փաստաթուղթը՝ 28.000 դոլար:Շտապ Աթենք էին ուղևորվել ՌԴ հատուկ ծառայությունների ներկայացուցիչները՝ հունական կողմի հետ գործողությունները կոորդինացնելու նպատակով: Սոլոնիկին բռնելու գործն ընթանում էր ամբողջ թափով: Խուզարկուներն արդեն չէին կասկածում հաջողության մեջ, երբ Աթենքից նոր հաղորդում ստացվեց. հայտնաբերված անձն իսկապես ՌԴ նախկին քաղաքացի է, սակայն Սոլոնիկի հետ ոչ մի կապ չունի: Նրա մոտ եղած արտասահմանյան անձնագիրը՝ Կոնստանտին Ն. անունով, հափշտակվել էր Վրաստանի ՆԳՆ-ից՝ Թբիլիսիի մարտական գործողությունների ժամանակ: Իսկ ինքը՝ Կոնստանտին Ն.-ը առնչություն ունի կոպտևսկյան հանցավոր խմբավորման հետ և իր կապավորների հետ միասին հետախուզվում է մեկ այլ քրեական գործով՝ Մոսկվայի ՆԳԳՎ-ի ծառայությունների կողմից:

   Արդյունքի բացակայությունը նույնպես արդյունք է: Չնայած Սոլոնիկի գտնվելու վայրը գտնել չէր հաջողվում, սակայն նպատակաուղղված սիստեմատիկ որոնումները բոլոր ուղղություններով թույլ էին տալիս որոշակիորեն պնդել, որ հանցագործը թաքնվում է Հունաստանում: Այդ ընթացքում Մոսկվայում չէին դադարում պատերազմները ազդեցության ոլորտների համար, և դրանցում կուրգանցիները լուրջ կորուստներ էին ունենում: 1996-ի սկզբին անհայտ քիլլերները միանգամից լիկվիդացրեցին կուրգանցի երեք բարձրակարգ մարտիկների:

  Օպերատիվ հաղորդագրությունից.  <18.55-ին Հալաբյան փողոցի 10 հասցեի <Ջիպ> խանութին մոտեցավ  <ԲՄՎ-525> մակնիշի ավտոմեքենա: Միջից դուրս եկան երեք անձինք և մտան խանութ: Այդ պահին նրանց հետևից ներխուժեցին երկու անծանոթներ, որոնցից մեկը նշանառու կրակ բացեց <Տաուրուս> ռևոլվերից: Փամփուշտները դիպան տուժողների գլխին և կրծքավանդակին: Դրանից հետո մարդասպանները դուրս վազեցին, դիմահար կրակոցով սպանեցին նաև ղեկի մոտ նստած անձին և արագ փախուստի դիմեցին իրենց սպասող մեքենաներով:

Պետրովկա 38-ի՝ դեպքի վայր ժամանած օպերատիվ խումբը հանցագործության վայրից մի փոքր հեռու, ձյան մեջ հայտնաբերեց հանցագործության <Տաուրուս> զենքը՝ 9մմ. տրամաչափի 9 պարկուճներով: Պարզվեց, որ տուժածները կուրգանյան խմբավորման երեք ակտիվ անդամներն են՝ Պերեսադիլոն, Կուզնեցովը և Սուրիկովը: Կրակողներին բռնել չհաջողվեց>:

 Ի դեպ, բոլոր երեքն էլ քաջ հայտնի էին միլիցիային: Պերեսադիլոն, օրինակ, միլիցիայի կողմից ձերբակալվել էր դեռ 1994-ին՝ կապված Կրիլատսկոյի Օսեննի բուլվարում, Բորիս Ելցինի տանից ոչ հեռու տեղի ունեցած պայթյունի գործով: Այն ժամանակ Պերեսադիլոյի հետ միասին Պետրովկա էին բերման ենթարկել նաև Սոլոնիկի այլ բարեկամների՝   Կոլիգովին, Պերեպելկինին, Նաստերովին, Նելյուբինին: Նրանք զվարճանում էին <Լոպասնյա> հանգստյան տան շոգեբաղնիքում, ընդ որում իրենց հետ վերցրել էին նաև փոքր տրամաչափի հրազեն, որսորդական զենք և ռազմամթերք…

 Կուրգանցիների կորուստները արտահայտվում էին ոչ միայն սպանվածների թվով, վիրավորներով և ազատազրկվածներով: Յուրաքանչյուր ռազբորկայի հետևում մեծ փողեր էին, որոնց կորուստը չէր կարող չանհանգստացնել Սոլոնիկին: Առանց ընկերների ֆինանսական աջակցության, միայն հեղինակությամբ և հարգանքով հնարավոր չէր ապրել նույնիսկ տաք, արևային Հունաստանում: Այդ պատճառով խուզարկուներն առանձնապես զարմացած չէին, երբ օպերատիվ խողովակներով ինֆորմացիա ստացվեց. Սոլոնիկը Մոսկվայում է, մարտի 9-ին Տագանսկի հրապարակի <Դոլչե Վիտա> ռեստորանում քննարկելու է կուրգանցիների խնդիրները:

Անհրաժեշտություն չկա՝ ասելու, որ սուպերքիլլերին ձերբակալելու օպերացիային շատ լուրջ էին պատրաստվել, սակայն այդտեղ էլ արդյունքի հասնել չհաջողվեց: Ձերբակալվածների մեջ Սոլոնիկը չկար:

Կրկին վերլուծեցին ինֆորմացիան. այդ հետախուզական գործն արդեն 8 հատոր էր կազմում: Օպերատիվնիկները չէին կասկածում, որ կուրգանցի Ռեմբոն Աթենքում է ապրում: Սակայն պարզել հյուրանոցի հասցեն, որտեղից նա և նրա կապավորները մշտապես վարում էին հեռախոսային բանակցությունները Մոսկվայի հետ, ոչ միշտ էր հաջողվում: Իսկ եթե հաջողվում էր, ապա ուշացումով: Սոլոնիկը, հասկանալով, որ իրեն հետապնդում են հատուկ ծառայությունները, մշտապես փոխում էր հյուրանոցները և վիլլաները՝ երկար ժամանակ չմնալով միևնույն տեղում: Նաև այլ դժվարություն կար:

Օպերատիվ հաղորդագրությունից. <Սոլոնիկի մերձավոր կապը՝ Նատալյա Ի.-ն 1996-ի վերջին պատրաստվում է մեկ շաբաթով մեկնել Իտալիա՝ անհայտ անձի հետ հանդիպելու: Վերջինս հանդիպման համար Իտալիա է ժամանելու Լոնդոնից: Սակայն պարզել կոնկրետ ժամանման ժամկետը և հանդիպման նպատակը՝ չհաջողվեց տեխնիկական պատճառներով>:

  Ռուսաստանցի խուզարկուները սերտ կապեր հաստատեցին իրենց հույն կոլեգաների հետ, բայց պետական սահմանները և միանգամայն հասկանալի գերատեսչական սահմանները բարդացրեցին աշխատանքը, հատկապես այնտեղ, որտեղ ինֆորմացիայի ստացումն անմիջականորեն կախված էր հատուկ տեխնիկական միջոցառումների անցկացումից՝ հետախուզվողների հեռախոսների գաղտնալսումներից և բանակցություններից:

 Չնայած Սոլոնիկին ակտիվորեն փնտրում էին մեկուկես տարի և, առանց չափազանցության, ներգրավված էին Ռուսաստանի հատուկ ծառայությունների բացարձակապես բոլոր ռեսուրսները, սակայն նրա հայտնաբերումը Հունաստանի Ատտիկայի շրջանի անտառակում, ընդունվեց որպես սենսացիա... Որովհետև Սոլոնիկին գտան ոչ թե ողջ, այլ արդեն սպանված:

                                                                   /շարունակությունը մաս 4-ում՝ վաղը/       

                                                                    Պատրաստեց Լուիզա Մինալյանը

… Մինչ Պետրովկա 38-ի անձնակազմի գծով տեսչությունը ՆԳՆ ԳՎ վերահսկողական տեսչության ներկայացուցիչների հետ միասին պարզում էր միջադեպի հանգամանքները և փնտրում մեղավորներին, օպերատիվնիկները հանցագործին ու Մենշիկովին բռնելու առումով հույսները դրել էին հրաշքի վրա /սկզբում ՆԳԳՎ-ը, չկամենալով ընդունել ծառայողական դավաճանությունը, չէր ցանկանում հսկիչին համարել համակատարող և վարկած էր նախապատրաստում  Քննչական մեկուսարանի /ՔՄ/ հսկիչին առևանգելու մասին/:

  Տաք հետքերով նետվեցին համապատասխան հասցեներով, որտեղ տեսականորեն կարող էին հայտնվել փախստականները: Մենշիկովի տան մոտ ծուղակ պատրաստեցին: Հետախուզում սկսելու հեռագրեր ուղարկվեցին ՆԳՆ ԳՎ Մոսկվայի և Մոսկվայի մարզի համապատասխան՝ օդային և երկաթուղային  ստորաբաժանումներին, գաղտնագրված հեռագրեր ուղարկվեցին մարզերի և հանրապետությունների ՆԳ նախարարություններին: Իրազեկեցին Դաշնային սահմանային ծառայությանը և Ռուսաստանի պետական մաքսային կոմիտեին: Պատրաստեցին հետախուզվողների 5000 լուսանկար, ցուցադրեցին հեռուստատեսությամբ, տեղադրեցին թերթերում, Սոլոնիկի և Մենշիկովի մասին տեղեկությունները փոխանցեցին՝ հրապարակելու օպերատիվ-հետախուզական ինֆորմացիոն բյուլետեններում: Փնտրտուքները արդյունք չտվեցին, իսկ վատ ենթադրությունները հաստատվեցին. ակնհայտ դարձավ, որ Մենշիկովը փախուստ կատարած հանցագործի ակտիվ օգնականն է, իսկ փախուստը հանգամանորեն մտածված է ու անթերի իրականացված:

  Ըստ հիմնական վարկածի՝ 20 մետրանոց ալպինիստական պարանը բանտ էր բերել Մենշիկովը: Նա էր խուց բերել նաև Սոլոնիկի պատշաճ հագուստը, ռազմամթերքը, տանիքից իջնելու ամրակները, ընդ որում՝ ոչ ամենացածր հինգհարկանի շինության համար, ինչպիսին 9-րդ մասնաշենքն է: Փախուստի դետալների մասին կարելի էր միայն կռահել: Ամենայն հավանականությամբ, պարանի օգնությամբ շինության ճակատային մասով իջել էր միայն Սոլոնիկը: Նրանց, ովքեր կասկածում են, հիշեցնեմ, որ վիրահատության պահից, որը նա տարել էր Պետրովսկի շուկայում հոկտեմբերի 6-ին տեղի ունեցած փոխհրաձգությունից հետո, անցել էր ուղիղ 8 ամիս: Մարզված և հուսահատված մարդու համար, ինչպիսին կուրգանցի Ռեմբոն էր, այդպիսի վայէջքը մեծ դժվարություն չէր ներկայացնում:

Այդպիսի աճպարարություններ Սոլոնիկը արել էր նաև նախկինում: Դեռ 1994-ին, երբ Քրեական հետախուզության վարչությունը մաքրում էր նրա Զելենոգրադի բնակարանը, Սոլոնիկը խուսանավել էր հենց նույն ձևով: Տեսնելով, որ դռան հետևում ամրակազմ տղաներ են, ամենևին էլ ոչ նման ԲՇՏ-ի աշխատողների, Սոլոնիկը միանգամից կողմնորոշվել էր. պարանը կապել էր պատշգամբի վանդակաճաղերից, իջել ու թաքնվել: Օպերատիվնիկները տանը հայտնաբերել էին միայն հետախուզվողի գեղեցկուհի ընկերուհուն, որը զարմացած նայելով իր լայն անկողնուն՝ արդարացել էր. <Ես այսօր երևի շատ եմ քնել…>

  Փախուստի պատմության մեջ այլ բան էր զարմացնում: Սոլոնիկը ինչպիսի <ագենտ 007> էլ լիներ, նա չէր կարող անտեսանելի դառնալ: Տարօրինակորեն չէր աշխատել պահակային տագնապի ազդանշանը, չէին օգնել բանտի տարբեր հատվածներում տեղադրված մոնիտորները: Հսկիչ տեսախցիկների անթերիության մասին հիշատակումներն անարժանահավատ էին թվում: Ավելի հեշտ էր ենթադրել, որ հսկիչների զգոնությունը բթացել էր ոչ հանկարծակի, և լավ լուսավորված պատի վրայով իջնող  <ալպինիստին> նրանք ուղղակի չէին ցանկացել հայտնաբերել: Ինչ վերաբերում է Մենշիկովին, հավանաբար, նա շենքը լքել էր սովորական ձևով՝ գլխավոր մուտքով:

  Մինչդեռ, Քննչական մեկուսարանին ծանոթ խուզարկուն, ով շփվել էր Սոլոնիկի հետ նրա անազատության մեջ գտնվելու ընթացքում և լավ տիրապետում էր <Մատրոսկայա տիշինայի> իրավիճակին, այսպես էր մեկնաբանել տեղի ունեցածը. <Թատերական աղմուկը ալպինիստական գույքի և տանիքից իջնելու շուրջ՝ սուտ է: Նրանք երկուսն էլ դուրս են եկել բանտի ծառայողական մուտքից: Այդպիսի գումարի դիմաց ոչ միայն դռներն են բացում, այլ ցանկության դեպքում կարող են նաև ձեռքերի վրա տանել մինչև մեքենան...>

   Հեռու ենք այն մտքից, որ Սոլոնիկը կաշառել էր բանտի բոլոր հսկիչներին: Խնդիրը գումարի պակասությունը չէր: Որոշ տեղեկություններով, կուրգանցի Ռեմբոյի փախուստի համար նրա ընկերները հավաքել էին կես միլիոն դոլար... Յուրաքանչյուրին գումար տալու անհրաժետություն չկար. ուշ գիշերով անցնել միջանցքներով, հսկիչների կողքով, այն էլ՝ հսկիչ Մենշիկովի ուղեկցությամբ, դժվար չէր: Բացի այդ, Սոլոնիկը ռոք-աստղ չէր և նրան դեմքով գրեթե ոչ ոք չէր ճանաչում:

 Հասկանալի է, որ խոստովանել բանտային ռեժիմի կոպտագույն խախտումների, պաշտոնեական հանցագործությունների մասին, ոչ ոք չէր ուզում: Ենթադրում եմ, որ նաև փախուստի փաստին բախված հանձնաժողովը, չցանկանալով անողոք պատժիչ

սանկցիաներով  վախեցնել առանց այն էլ հաստիքների պակաս ունեցող   <Մատրոսկայա տիշինայի> անձնակազմին, սահմանափակվել էին քիչ արյամբ: Մեկին վռնդել էին, մյուսին խիստ նկատողություն տվել, մի քանի հոգու կոչումը ցածրացրել, իսկ այս պատմության <քարշակի> դերը տվել էին Սոլոնիկի հետ փախած հսկիչ Մենշիկովին:

 Հետախուզական գործի նյութերից.

<Սերգեյ Մենշիկով, ծնված 1974թ.-ին: Թիվ 1 քննչական մեկուսարանում աշխատանքի է ընդունվել 1994թ-ի նոյեմբերին: Ընդունման մասին դիմումը թվագրված է հոկտեմբերի 11-ին: Արագացված ծառայություն է անցել ներքին զորքերում, ծառայության վայրում բնութագրվել է բացասականորեն՝ որպես ոչ անկեղծ, ինքնամփոփ, մեկուսացած անձնավորություն: Զորացրվելուց հետո կարճ ժամանակով աշխատել է մոսկովյան գործարաններից մեկում. հսկել է Պերերվա երկաթուղային կայարանի մերձակայքի կոմերցիոն տաղավարները, իսկ 1994-ի սկզբին, 3 ամիս համարվել է <Բայարդ> ֆիրմայի՝ Կրասնայա պրեսնյա համալիրի ցուցափեղկերը հսկող աշխատակից: Վերջին աշխատավայրից նա գնացել է՝ վերցնելով աշխատանքային գրքույկը: Մինչ բանակ զորակոչվելը զբաղվել է հրաձգային մարզաձևով>:

  Այս բնութագրում բացասական ուղղվածությունն ակնհայտ է, սակայն կա մի ուշագրավ հանգամանք. Մենշիկովն ու Սոլոնիկն  ունեին մեկ ընդհանրություն՝ զենք: Իսկ կուրգանցի Ռեմբոյի՝ զենքի նկատմամբ ունեցած գրեթե պաթոլոգիկ կրքի մասին քաջ հայտնի է: Յուրաքանչյուր բնակարանում, որտեղ նա ապրել էր, օպերատիվնիկները հայտնաբերել և առգրավել էին  հսկայական քանակությամբ ռազմամթերք: Ավելին, վարձակալած բնակարաններում սուպերքիլլերը խառատի հաստոցներ, գործիքներ էր տեղադրել՝ արագ և որակյալ խլացուցիչներ, օպտիկական նշանառության սարքեր պատրաստելու համար: Նույնիսկ նրա սպանությունից հետո, Աթենքի նրա վիլլաներում, Վլադիմիրովսկի մարզի ամառանոցում, Մերձմոսկվայում դեռ զենքեր էին հայտնաբերում... Հավանաբար, սուպերմեն արծիվը, ով կրակում էր ցանկացած զենքից, այդ թվում՝ երկու ձեռքով /ինչի համար նա ստացել էր Սաշա Մակեդոնսկի անունը/, ազդեցություն էր ունեցել նրան հսկող Մենշիկովի վրա:

  Ես նաև այսպիսի վարկած եմ լսել Պետրովկա 38-ի շատ տեղեկացված մի ղեկավարից. Սոլոնիկն ու Մենշիկովը շատ ավելի վաղ՝ տիրում կրակելու ժամանակ էին ծանոթացել: Դա ճշմարտանման է, քանի որ Մենշիկովը քննչական մեկուսարանում աշխատելու դիմում էր գրել Սոլոնիկի կալանավորումից 5 օր անց, երբ արդեն պարզված էր ձերբակալվածի անձը, և սենսացիոն հայտարարություններ էին անում մի քանի քրեական հեղինակությունների սպանություններին՝ նրա մասնակցության մասին:

Բայց ավելի շուտ, Մենշիկովի աշխատանքի ընդունվելը ժամանակային առումով պարզապես համընկել էր սուպերքիլլերի ձերբակալության հետ: Մասամբ դա հաստատվում էր  հսկիչի համածառայակիցների և մեկուսարանի հատուկ կոնտինգենտի հարցումներից: Պարզվել էր, որ փախուստին նախորդած շրջանում՝ մայիսին և հունիսի սկզբին, Մենշիկովի նյութական վիճակը ակնհայտորեն բարելավվել էր. նրա ձեռքին հայտնվել էր թանկարժեք ոսկե ժամացույց, հաճախակի էր առանց լուրջ պատճառի բացակայում աշխատանքից, պարծենում էր, թե իրեն  հարուստ սիրուհին է հովանավորում, տանում է ռեստորաններ, դիմավորում է արտասահմանյան մակնիշի ավտոմեքենայով: Դրանից ավելի Մենշիկովը ոչինչ չէր ասում, սակայն խուզարկուները չէին կասկածում. կինը, որի մասին խոսք էր գնում, Սոլոնիկի ընկերուհին էր՝ Նատալյա Ի-ն: Նրա մասին արժե մանրամասն պատմել, առավել ևս որ փախուստից հետո նա մշտապես գտնվել էր Սոլոնիկի կողքին:  

                                                               /շարունակությունը մաս 3-ում՝ վաղը/       

                                                                    Պատրաստեց Լուիզա Մինալյանը

<Խեղդամահ է արվել ռուսական մաֆիայի ներակայացուցիչ>, <Նա եղել է ԱԱԿ /Ազգային անվտանգության կոմիտե/ գործակալ-լիկվիդատոր>:Այսպիսի զգայացունց-սենսացիոն վերնագրերով հոդվածներ հայտնվեցին Աթենքի թերթերում՝ Ալեքսանդր Սոլոնիկի դիակի հայտնաբերման հենց հաջորդ օրը:Ամենաքիչը 8 սպանությունների իրականացման մեջ կասկածվող,<Մատրոսսկայա տիշինա> բանտի հատուկ մասնաշենքից անհավանական փախուստ կատարած և Ռուսաստանի ու նույնիսկ Ինտերպոլի բոլոր հատուկ ծառայությունների կողմից որոնվող անձնավորությունը հավատարիմ մնաց իր սկզբունքին. նա այդպես էլ թույլ չտվեց ձեռնաշղթաներ հագցնեն իրեն: Նրա մահն ամբողջվին համապատասխանում էր հայտնի <Կոզնա Նոստրայի> ավանդույթներին:Սոլոնիկին խեղդամահ էին արել կապրոնե օղակով:

    Կուրգանցի Ռեմբոյի մահն ավելի մեծ արձագանք առաջացրեց Ռուսաստանում:Այդ մասին հաղորդագրություններ եղան տարածաշրջանային և մայրաքաղաքային հեռուստաալիքներով,իսկ HTB-ի  <Այսօր>  հաղորդաշարի հատուկ ռեպորտաժը նվիրված էր սուպերքիլլերի կյանքին ու կենսագրությանը: Շատ էին գրում նրա <հերոսությունների>  մասին, նաև դետալ առ դետալ քննարկվում էին նրա մահվան վարկածները...

    Հասկանալի է, որ Սոլոնիկը շարքային բանդիտ չէր, բայց նրա կշիռը չէր կարելի համեմատել քրեական աշխարհում ճանաչված հեղինակությունների՝ Յապոնչիկի, Միխասի ազդեցության հետ: Ուրեմն, ինչո՞ւ էր Կուրգանի խմբավորման հաջողակ հրձիգի անձն այդքան մեծ հետաքրքրություն առաջացրել, ի՞նչն էր նրան քրեական կայսրության հեղինակությունների շարքին դասել....Այս հարցերի պատասխանները կարելի է գտնել ռուսական մամուլի էջերում:

         Հարցերի վրա լույս սփռող՝ Ռեմբոյի կենսագրության այդ դրվագներն ավելի վաղ չէին հրապարակվել՝ ելնելով օպերատիվ ծառայությունների հետաքրքրություններից ու գործի շահերից:

    Ալեքսանդր Սոլոնիկը ծնվել է 1960թ-ին՝Կուրգան գավառում: Մանկուց զբաղվել է սպորտով, հաջողություններ ունեցել դասական ըմբշամարտում, ինչը կյանքում ինքնապաշտպանվելու հնարավորություն է տվել նրան: Բարձրահասակ չէր, ընդամենը 165սմ: Որոշ տվյալների համաձայն, Սոլոնիկը մինչև բանակ զորակոչվելը եղել է տեղի  <Լոկոմոտիվ>   խմբավորման անդամ:Բանակային  ծառայությունն անցել է Գերմանիայում,hարգանք և հեղինակություն է վայելել զինծառայողների և սպայակազմի շրջանում,իսկ զորացրվելիս տուն էբերել ըմբշամարտի մրցումների մրցանակային տեղերի բազմաթիվ պատվոգրեր և զորամասի հրամանատարի կողմից տրված գերազանց բնութագիր:Վերջին հանգամանքն օգնել է նրան`գրանցվել որպես պահակապարեկային ծառայության աշխատակից,այնուհետև ընդունվել Գորկիի ԽՍՀՄ ՆԳՆ բարձրագույն դպրոց:Այստեղ, բարեհաջող և սովորական  կենսագրության մեջ արձանագրվում է նրա կյանքի առաջին անսպասելի ոլորանը: Սոլոնիկին հանկարծ սկսում է ձգել գոյության մեկ այլ տարբերակ՝ հեշտ կանխատեսելի ապագայով:Նա բարձրագույն դպրոցից հետ է վերցնում փաստաթղթերը,դուրս է գալիս ՆԳ համակարգից և տեղավորվում է աշխատանքի գերեզմանատանը՝ որպես գերեզմանափոր: Պահպանվել է 1986թ. մարտի 27-ին տված հայտարարությունը, որով Սոլոնիկը խնդրում է կորցրած անձնագրի փոխարեն նորը տալ: Աշխատավայրի  և պաշտոնի համար նախատեսված տողում ապագա հեղինակություններ կործանողը համեստորեն գրում է՝ կոմունալ  ծառայությունների բյուրո, գերեզմանափոր…

     Մինչ այդ Սոլոնիկը հասցրել էր 2անգամ ամուսնանալ, յուրաքանչյուր ամուսնությունից մեկ երեխա ունենալ, բայց չէր ցանկացել պահակա-պարեկային ծառայության աշխատակցի համեստ աշխատավաձով ապրել: Նա չէր խմում, չէր ծխում, սիստեմատիկաբար վազում ու մարզվում էր, և միակ թուլությունը մնում էին կանայք: Այդ թուլությունից նա այդպես էլ չկարողացավ ձերբազատվել, ինչն էլ եղավ օրենքի հետ լուրջ խնդիր ունենալու առաջին պատճառը: 1988թ Սոլոնիկը հայտնվեց մեղադրյալի աթոռին: Կուրգանի Պերվոմայսկի շրջանային Ժողդատարանը բռնաբարության համար Սոլոնիկին դատապարտեց 8 տարվա ազատազրկման: Դատավճռի հետ մեղադրյալը համաձայն չէր և իր վերաբերմունքն արտահայտեց պերճախոսությամբ...և ոչ միայն: Նա  հանդգնորեն փախուստի դիմեց հենց դատարանի դահլիճից՝ ստիպելով ողջ քաղաքին խոսել իր մասին: Կնոջը հրաժեշտ տալու պահին ամբաստանյալը հրեց միլիցիոներներին, դուրս թռավ պատուհանից և բարեհաջող կերպով թաքնվեց: Մեկ և կես ամիս անց Տյումենում կրկին ձերբակալեցին նրան, և բռնաբարության դրոշմով, փախչելու հակումով նախկին միլիցիոները հայտնվեց պերմյան գաղութում: Պետք է միայն կռահել, թե նման բնութագրի դեպքում ինչ է սովորաբար լինում: Եթե մեկ ուրիշը լիներ նրա փոխարեն՝ կեսմարդ կդարձնեին, բայց նա թույլ չտվեց անհարգալից վերաբերվել իր հետ. փոխարենը բազմաթիվ սպիներ մնացին: Ավելի ուշ, հարմար պահը որսալով, կրկին փախուստի դիմեց: Սոլոնիկն աշխատանքից չէր խուսափում, ինչի համար էլ դրական բնութագիր վաստակեց և տեղափոխվեց Ուլյանովսկի շրջանի ՈՒԱՀ 7818, որտեղ էլ երջանիկ առիթը ներկայացավ: 1990թ.  մարտի 3-ին նա կատարեց երկրորդ  փախուստը, այս անգամ կոյուղաջրի խողովակով: Երբ իմացան, արդեն ուշ էր:

     Սոլոնիկի անվան հետ կապված այդքան սպանություններից ու սկանդալներից հետո համամիութենական հետախուզությունում այժմ քչերն են նրա մասին հիշում:

       Իրավապահների վկայությամբ, նա կարողանում էր շուտ հայտնաբերել <պոչին>   և հեշտությամբ ազատվել նրանից: 90-ականների կեսերին Սոլոնիկի՝ Մոսկվա ժամանելու մասին ինֆորմացիա ստացվեց: Մինչ այդ իրավապահները հավանական տեղեկություն էլ  չունեին նրա գտնվելու վայրի մասին: Ասում էին՝ նա սերտ հարաբերություններ է պահպանում Տյումենի խմբավորման անդամների հետ, հազվադեպ էլ հայտնվում է հարազատ Կուրգանում, Նովոկուզնեցկում: Տեսել էին նաև Սոչիում, որտեղ Սոլոնիկը մասնակից էր եղել զինված և սպանություններով ավարտված մի ռազբորկայի:

   Նույն թվականի հոկտեմբերին նա հազիվ էր դուրս պրծել միլիցիոներների ձեռքից. Սոլոնիկը պետական հանրախանութի մուտքի մոտ պետք է հանդիպեր իր ծանոթին: Ներքին զորքերի հետախուզական ծառայության պետ Անատոլի Ուդինցովն էլ իր երկու աշխատակիցների հետ նախապես եկավ ենթադրվող հանդիպման վայր: Աշխատակիցները մնացին ավտոմեքենայում, իսկ գնդապետ Ուդինցովը գնեց 10 հատ կարկանդակ, հագավ վաճառողի սպիտակ խալաթ և տեղավորվեց խանութի դռների մոտ:

Նորաձև հագնված Սոլոնիկը հայտնվեց շատ անսպասելի: Նրան կալանավորելու համար եռյակը ստիպված եղավ օգնական ուժեր խնդրել տեղի միլիցիայից. տվյալներ կային, որ Սոլոնիկը երբեք չի բաժանվում իր <Նագան> տեսակի ատրճանակից, այդ պատճառով էլ չհամարձակվեցին քիչ թվաքանակով գործել: Բայց մինչ օգնական ուժերը կժամանեին, հետախուզության օբյեկտը կարողացավ անսպասելիորեն պոկվել <պոչից> և անհետանալ բազմության մեջ:

  Սոլոնիկի գործելաոճի այլ առանձնահատկություններ նույնպես ուշադրության են արժանի. նա երբեք առաջինը չէր մտնում այնտեղ, որտեղ սպասում էին իրեն. միշտ որևէ մեկին իրենից առաջ էր ուղարկում և ստուգում: Նա չէր հանձնել ոստիկանության իր հին վկայականը և կեղծելով այն՝ դարձրել էր ԽՍՀՄ ԱԱԿ-ի աշխատակցի վկայական: Նման ռեկվիզիտները ցանկացած դուռ բացելու հնարավորություն ունեին, ինչից էլ օգտվելով՝ Սոլոնիկը հեշտությամբ խուսափում էր նախապատրաստված ծուղակներից:

  Այն ժամանակ Սոլոնիկին ոչ ոք լրջորեն չէր որոնում, ավելի մեծ խնդիրներ կային: 1991-ն էր. փլուզվեց ՆԳՆ միասնական համակարգը, առանձնացան իրենց անկախ հռչակած պետությունները, զենքեր դուրս բերվեցին երկրի հակամարտությունների գոտիներից, պետական իշխանությունը թուլացավ, իսկ քրեականն ամրապնդվեց՝ վերածվելով լեգալ ուժի: Եվ Սոլոնիկն օգտվեց այդ քաոսային վիճակից: Նա կարողանում էր աննկատ մնալ, տիրապետում էր ցանկացած տեսակի զենքի և պատրաստ էր գնալ ամեն ինչի՝ հանուն գեղեցիկ կանանց և գեղեցիկ կյանքի: 

  Ի դեպ, մինչև 1994թ.-ի հոկտեմբերի ձերբակալությունը, Պետրովո-Ռազումովսկիի հագուստեղենի տարածքում, փոխհրաձգության ժամանակ նա մահացու վիրավորեց 3 միլիցիոների, հասցրեց լիկվիդացնել Տյումենի 2 հեղինակություններին՝ Պրիչինինին և Մաշկինին, իսկ Մոսկվայում՝ օրենքով գող Գլոբուսին, նրա մտերիմ ընկերոջը՝ Բոբոնին և վերջինիս թիկնապահ Գլոդինին:  

  Պետրովյան շուկայում Սոլոնիկը ծանր վերքեր ստացավ. բժիշկները ստիպված եղան հեռացնել փամփուշտով վնասված նրա երիկամը: Բոկտինսկի հիվանդանոցի վերակենդանացման բաժանմունքից դուրս գրվելուց հետո նրան տեղափոխեցին Պետրովկա 38՝ ժամանակավոր պահման մեկուսարան, որից հետո էլ /նոյեմբերի 21-ին/՝<Մատրոսկայա տիշինա>: Նրա համար ստեղծված հատուկ պայմաններին կնախանձեին բանտի շատ զեկեր: Մեկուսարանի բնակիչների մեծ մասը, խցերի ծանրաբեռնվածության պատճառով, ստիպված էին հերթով ոչ միայն քնել, այլ նույնիսկ նստել: Սոլոնիկը խցում մենակ էր, ուներ գունավոր հեռուստացույց, նրա տրամադրության տակ էին համակարգիչը, սառնարանը, սալօջախը, իսկ ճաշը բերում էին ռեստորանից՝ պատվերով: Բանտային ուտելիքը նա չէր ընդունում և իր պահանջը հիմնավորում էր թունավորվելու վախով:

  Քննությունը մոտենում էր ավարտին: Երբ հայտնի դարձավ կայանալիք դատական նիստի մասին, Սոլոնիկը խնդրեց նորաձևության կատալոգ ուղարկել իրեն:  Ընտրեց <Վերսաչի> ֆիրմայի կոստյում, փողկապ, վերնաշապիկ, նաև ակնոց՝ աչքերի <վազվզոցը> թաքցնելու համար: Սկսեց նաև ջանադրաբար նախապատրաստվել փախուստի. ամեն օր զբաղվում էր ուժեղացնող մարմնամարզությամբ, ակտիվ բանակցություններ էր վարում ազատության մեջ գտնվող համախոհների հետ, դետալների մասով պայմանավորվում էր իր ապագա գործընկերոջ՝ քննչական մեկուսարանի պահպանության աշխատակից Մենշիկովի հետ:

   Նրա փախուստն անսպասելի էր և ցնցում առաջացրեց հասարակության մեջ /նախկինում երբեք այդքան վտանգավոր հանցագործ չէր փախել մայրաքաղաքային բանտից/, ցայրացրեց ու զարմացրեց իրավապահներին… Եվ, երևի թե, ճիշտ կլինի ասել, որ այդ փախուստը քրեական աշխարհում ավելի մեծ ճանաչում և հեղինակություն բերեց նրան, քան մրցակիցներին բարեհաջող լիկվիդացնելու տաղանդը: Դա շատերին ստիպեց հաշվի նստել դեռ երեկ շարքային քիլլեր համարվող կուրգանցու հետ:

   Սոլոնիկը որևէ մեկին զարմացնելու նպատակ չուներ, նա մահից էր փախչում, բայց չկարողացավ պահապաններին վախեցնելու հաճույքից իրեն զրկել. հատակին թողեց բրաունինգի փամփուշտների դատարկ փաթեթը՝ հիշեցնելով, թե ում հետ գործ ունեն…

  Ինչպե՞ս կատարվեց փախուստը, հանցագործն ինչպե՞ս կարողացավ դուրս պրծնել հսկվող քարե կառույցից…

Դեպքից անմիջապես հետո ծառայողական հետաքննություն սկսվեց:

     Հետաքննական գործի նյութերից. <<Մատրոսսկայա տիշինա> տեղափոխվելուց հետո 1994թ. դեկտեմբերի 13-ից Սոլոնիկը հաշվառման վերցվեց որպես փախուստ կատարելու հակում ունեցող անձ և ավագ օպերլիազոր Գ.-ի որոշմամբ, դատախազության թույլտվությամբ պահվում էր թիվ 938 ընդհանուր խցում, որը գտնվում է թիվ 9 մասնաշենքում:

 1995թ. հունիսի 4-ին,  ժամը 20.00-ից մինչև հաջորդ օրվա ժամը 8-ը պահպանության գծով ծառայությունն անցկացրել է երկրորդ հերթափոխի հատուկ կազմը՝ քննչական մեկուսարանի պետի հերթապահ օգնականի ղեկավարությամբ: Հրամանով՝ վերջինիս հսկողությամբ է իրականացվում հատուկ կորպուսի ծառայությունը: Ներքին թիվ 29-30 պոստերում /թիվ 9 կորպուսի 4-րդ և 5-րդ հարկերում/ հերթապահել է ներքին ծառայության կրտսեր սերժանտ Մենշիկովը: Երրորդ հարկը գտնվել է ներքին ծառայության սերժանտ Ս.-ի հսկողության տակ:

  Ստուգմամբ պարզվեց, որ սերժանտ Ս.-ն  և Մենշիկովը հիմնականում ծառայություն են կատարել երրորդ հարկում, ընթացքում շրջայց կատարելով նաև 4-րդ և 5-րդ հարկերում: Այդ պատճառով էլ հարկեր տանող մուտքի դռները կողպեքով չեն փակել:

   Ժամը 21.30-ից 22.05-ն ընկած ժամանակահատվածում սերժանտ Ս.-ն իջնում է կորպուսի հերթապահ մաս, և Մենշիկովը մենակ է մնում մոտ 30-40 րոպե: 23.50-ին Ս.-ն թիվ  935 խցի  /3-րդ հարկ/ բանտարկյալներից մեկին անհրաժեշտ բժշկական օգնություն ցույց տալու նպատակով բժիշկ է կանչում: Այդ ժամանակ Մենշիկովն իր պոստում էր: Ս.-ն, կորպուսից դուրս գալով, խախտում է հրամանը և դռների ու խցերի բանալիները թողնում հերթապահ մասի սեղանին՝ դրանցից  օգտվելու հնարավորություն ընձեռելով Մենշիկովին:

   Մոտ 00.20 րոպեին թիվ 935 խցից կրկին խնդրում են բժիշկ կանչել: Սերժանտ Ս.-ն հեռախոսով կրկին կանչում է բժշկին և ձայն տալիս Մենշիկովին, որպեսզի խուց մտնելիս նա ապահովի իր անվտանգությունը /պահանջվում է հրահանգով/: Սակայն Մենշիկովը չի արձագանքում...

   Ժամը 00.40 րոպեին, բժշկի հեռանալուց և տուժողին բուժմասում տեղավորելուց հետո, սերժանտը պահեստային խմբի հետ կրկին սկսում է որոնել գործընկերոջը, բայց նրան չի գտնում ո՛չ պոստերում,  ո՛չ էլ շենքում: Հարկն ուսումնասիրելիս Ս.-ն նկատում է, որ դեպի վերև՝ զբոսանքի բակ տանող միջանցիկ դռները բաց են, իսկ դռան վրայի ծանր կողպեքն ընկած է հատակին:  Տանիքին, զբոսանքի բակի ծայրամասում հայտնաբերված կարաբինով 20 մետրանոց պարանը շենքի ճակատամասի երկայնքով ներքև էր ձգվում և մեկուսարանի սահմանից դուրս գալու հնարավորություն տալիս:

   Մասնաշենքի թիվ 938 խուցը հետազոտելիս չգտան նաև Սոլոնիկին: Նրա փոխարեն ճաղերի հետևում տիկնիկ էր դրված անկողնում:  Մենշիկովին և կալանավոր Սոլոնիկին մեկուսարանի տարածքում հայտնաբերելու փորձերը դրական արդյունքներ չտվեցին>:

Անձնակազմի հանդերձարանում Մենշիկովի իրերի մեջ հայտնաբերվեցին պահուստահային երկու կարաբին և լեռնագնացային մարզագույքի փաթեթ: Սոլոնիկի խցում հայտնաբերվեցին մարզահագուստի պիտակ, միջխցային քսիվ /գրություն/,  <Բրաունինգ> տեսակի հրազենի 7, 65 մմ տրամաչափի գործարանային փամփուշտների դատարկ ու պատառոտված փաթեթ:

                                            /Մաս 1-ին, շարունակությունը՝ վաղը/

                                                             Պատրաստեց Լուիզա Մինալյանը՝    

                                                                           ըստ <Բանդիտիզմ> գրքի