Արարատի և Վայոց Ձորի մարզերի առաջին ատյանի դատարանում շարունակվեց ԱԺ պատգամավոր Կարո Կարապետյանի կրակոցների գործով դատական նիստը: Խոսքը 2009թ. հոկտեմբերի 5-ին Երևան-Երասխ մայրուղու վրա տեղի ունեցած դեպքի մասին է, երբ պատգամավորը ծանր հրազենային վնասվածք էր հասցրել Ներքին Դվին գյուղի բնակիչ Արթուր Զադոյանին, բայց 5 տարի անց ինքն էր դարձել տուժող` մեքենայի բանալիով գլխին ստացած հարվածի պատճառով:
Հայաստանի իրավապահ, դատական ու պետական համակարգերը մեծ հաշվով վերածվել են ճիճուների, որոնք պետության, քաղաքացիների ունեցվածքն ու իրավունքները պաշտպանելու, մեղավորներին պատժելու փոխարեն զբաղված են լափելով, թալանելով, հովանավորչությամբ: Այսինքն՝ հակառակ գործառույթներով, որոնք հանգեցնում կամ կարող են հանգեցնել սպանությունների: Տիգրան Մելիքյանի գործը այդ շարքից է. նա բացահայտել էր անտառհոշոտողներին, հետագայում նաև նրանց կատարած արարքների վերաբերյալ տեղեկացրել իրավասու մարմիններին, բայց պաշտոնյաների մի աստղաբույլ իրեն պահել էր այնպես, ինչպես հիմա Պերմյակովին են ՛՛պատժում՛՛…Մինչդեռ պատմությունը հանգուցալուծվել էր սպանությամբ: Դա նշանակում է, որ պետությունը ճիճվաթափության խիստ կարիք ունի:
2015 թ. մարտի 26-ին ՀՀ Երևան քաղաքի Արաբկիր և Քանաքեռ-Զեյթուն վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանում, նախագահությամբ՝ դատավոր Ա. Խաչատրյանի, հրապարակվեց ՛՛Արաբկիր՛՛ բժշկական կենտրոնում 2014 թ. սեպտեմբերի 4-ին մահացած մանկահասակ Էլեն Փարսադանյանի մահվան դեպքի առթիվ հարուցված քրեական գործի վարույթը կարճելու մասին որոշման դեմ ներկայացված բողոքի քննության արդյունքում կայացված որոշումը:
Երբ լսում ես զինված ուժերի բարձրաստիճան պաշտոնյաների մեկնաբանությունները բանակում տեղի ունեցած այս կամ այն աղմկահարույց գործի մասին, կամ ուսումնասիրում ես իրավապահների քննած գործերը, հասկանում ես, որ առաջինը հենց նրանք են սպառնալիք ստեղծում զինվորի ու պետության անվտանգության համար:
Ի՞նչ է կատարվում Ադրբեջանին հարակից որոշ զորամասերում, և ինչո՞վ են զբաղված այդ զորամասերի հրամանատարները... Մարտի 22-ին կրկին երկու մտահոգիչ լուր ստացվեց զինված ուժերից:
